Chapter Fifth

Music

I take a deep breath everytime I pass your door

I know you're there but I can't see you anymore

And that's the reason you're in the dark

I've been a stranger ever since we fell apart

And I feel so helpless here

Watch my eyes are filled with fear

Tell me do you feel the same

Hold me in your arms again!

I need your love...

Rozejrzałam się niepewnie. Trafiłam do jakiegoś ładnie urządzonego mieszkania. Było ono przestronne i jasne - wreszcie odmiana, w końcu podróże pomiędzy wymiarami były wyjątkowo... Ciemne. 

Podeszłam do ogromnego okna, dzięki któremu mogłam zobaczyć centrum najpiękniejszego miasta na świecie - Londynu. Uśmiechnęłam się na sam widok Big Bena i pięknie mieniących się wód Tamizy. Wróciłam do swojego świata. Wróciłam do domu. Jestem w domu!!!

I nagle mi się przypomniało... 

-Masz miesiąc by Harry wyznał Ci miłość. Inaczej wracasz tutaj. - Mam zaledwie 30 dni. 30 dni by znaleźć chłopaka mojego życia i rozkochać go w sobie od nowa. Bo na to, że rozpozna swoją byłą w nowym ciele nie liczę. A właśnie! 

Zaczęłam biegać po mieszkaniu jak głupia, musiałam jak najszybciej znaleźć lustro. Ale oczywiście nigdzie go nie było. Zirytowana ruszyłam w stronę łazienki, gdzie nawet najmniejsze, ale musiało być. Otworzyłam drzwi i moim oczom ukazało się ogromne szkło, w którym odbijał się właśnie obraz damskiej postaci.

 Dopiero po chwili dotarło do mnie, że to ja.  

- O mój Boże. - Michael naprawdę podarował mi zupełnie odwrotny wygląd. Nie mogłam uwierzyć w to, że moją pociągłą twarz okalają jasne jak zboże włosy. Usta, które zawsze były  nienaturalnie pełne zamieniły się w malinowe, proporcjonalne wargi. Oczy były teraz delikatniej osadzone. Właśnie, oczy. Zwróciłam na nie największą uwagę. Miały odcień głębokiego błękitu. Zachwycały rozmiarem, były ogromne. Takie same jak kiedyś... 
A więc oczy to moja jedyna pamiątka po tamtym życiu. Michael mówił prawdę, zostało mi tylko to. 
Uśmiechnęłam się smutno do swojego odbicia i wyszłam z łazienki. Nogi same poniosły mnie do kuchni, gdzie znalazłam kopertę. Zdziwiona uniosłam brwi do góry i ją otworzyłam. W środku były dokumenty - dowód osobisty, prawo jazdy, akt notarialny związany z mieszkaniem, karta kredytowa oraz klucze i... Umowa o pracę? 
- Co do choler... - Urwałam, kiedy w rogu zobaczyłam tak dobrze znane mi logo. Logo One Direction. Całkowicie zdezorientowana zaczęłam czytać. 
- O w mordę! Pracuję z Harry'm! - Pisnęłam i poczułam, że łzy powoli tworzą się w moich oczach. Tym razem jednak były to łzy szczęścia. 
Na owej kartce, która poprawiła mi humor napisane było, iż jestem zatrudniona jako jeden z kompozytorów. No tak, w końcu pracują teraz nad nowym albumem. To dla mnie wielka szansa! 
- Dziękuję. - Wyszeptałam mając nadzieję, iż David mnie słyszy. Obiecał, że będzie nade mną czuwał, więc pewnie gdzieś się tu kręci. 
Omiotłam jeszcze raz wzrokiem umowę i spojrzałam na godziny pracy. Poniedziałek - sobota, godz. 10:00 - 18:00. Uniosłam głowę znad papieru i widząc godzinę wybałuszyłam oczy. 9:46! Matko święta, pierwszego dnia się spóźnię! 
Wybiegłam z domu jak oparzona, na szczęście studio nie mieściło się jakoś specjalnie daleko. Znałam drogę doskonale, w końcu tyle razy już tam byłam. Biegłam ile sił w nogach, ale i tak się spóźniłam. Kiedy wpadłam do ogromnego budynku na zegarze wybiła godzina 10:07. Zdyszana podeszłam do młodej dziewczyny, która siedziała w tzw. recepcji. O ile dobrze pamiętam nazywa się Clara, jednak nie mogę się z tą wiedzą pochwalić. W końcu teoretycznie nigdy wcześniej tu nie byłam.
- Dzień dobry, mam pracować dla zespołu One Direction. Gdzie ich znajdę? - Spytałam udając głupią. Dobrze wiedziałam gdzie iść żeby zobaczyć się z przyjaciółmi, jednak musiałam grać głupią.
- A tak, Ty jesteś Julie Carter? - Uśmiechnęła się sympatycznie, co odwzajemniłam. Pokiwałam twierdząco głową i cierpliwie czekałam na to, gdzie mnie pokieruje. 
- Idź prosto, potem skręć w prawo. Musisz znaleźć drzwi z napisem 1D. Życzę powodzenia w pracy z tymi świrami. - Słysząc to zachichotałam, po chwili obie śmiałyśmy się w najlepsze.
- Słyszałem to. Ładnie to tak stawiać nas w złym świetle nowemu pracownikowi? - Słysząc ten niski głos, któremu brzmienie nadawała charakterystyczna chrypka odwróciłam się pospiesznie na pięcie w stronę, z jakiej się on wydobył. I tak oto stanęłam twarzą w twarz z Harry'm.  Moje serce prawie wyskoczyło mi z piersi - poczułam się tak, jak maratończyk po ciężkim treningu. Dłonie same rwały mi się, aby tylko go dotknąć. Kiedy nie dostawały tego, czego pragnęły zaczęły drżeć. Nogi również chciały abym podeszła bliżej, jednak stanowczo odmawiałam im posłuszeństwa. Usta wręcz mnie paliły. One nie chciały, one żądały dotyku warg Harry'ego. Całe moje ciało zachowywało się tak, jakbym była na głodzie. Jakbym nie brała od roku, a przede mną stał mój ulubiony narkotyk. 
Poczułam się jak człowiek uzależniony od dragów. Hazz był moim narkotykiem. 
- Przepraszam Harry, ale wiesz, że nie mówiłam na serio. - Dopiero kiedy usłyszałam głos Clary przypomniałam sobie o jej obecności. 
- Mam nadzieję. - Uśmiechnął się do niej, przez co miałam jeszcze większą ochotę zarzucić mu ręce na ramiona i zatopić się w jego silnym uścisku. Chciałam powiedzieć mu wszystko i nigdy więcej nie wypuszczać go z objęć. Ale nie mogłam. W tym momencie byłam tylko zwykłą, nową pracownicą, którą pierwszy raz ujrzał na oczy. 
- Jestem Harry, ale to pewnie wiesz. Miło mi Cię poznać. - Uniosłam głowę i niepewnie spojrzałam mu w oczy. Dopiero w tym momencie zauważyłam fioletowe cienie pod tymi niesamowicie zielonymi oczami. Następnie zwróciłam uwagę na niesamowitą bladość jego skóry. Płakał. Nie spał. Boże, a to wszystko przeze mnie...
- Julie. Mam nadzieję, że się dogadamy. - Wyciągnęłam w jego stronę prawą dłoń, którą pospiesznie uścisnął. Przez cały czas się uśmiechałam, jednak w środku aż rozrywało mnie z rozpaczy. Miałam obok siebie człowieka, którego kocham nad życie, ale nic nie mogłam zrobić. To najgorsze uczucie, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam.
Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, że Hazz trzyma mnie nienaturalnie długo. Znowu spojrzałam niepewnie w jego zielone tęczówki i wydawało mi się, że zauważyłam w nich szok. 
- Mm, czy my... Czy my się już gdzieś przypadkiem nie poznaliśmy? - Myślałam, że moje serce galopowało kiedy go ujrzałam. Myliłam się. Dopiero teraz pokazywało, na co je stać.
- Nie wiem czemu, ale wydaje mi się, że się znamy. Te oczy... Już je gdzieś widziałem... - Zszokowana wciągnęłam powietrze do płuc i wstrzymałam oddech. Domyślił się?
Po chwili ciszy brunet potrząsnął głową i skrzywił się nieznacznie. Puścił moją dłoń, przez co uczucie tęsknoty za jego dotykiem wróciło.
- Przepraszam, chyba coś mi się pomyliło. Nie zwracaj uwagi na moje dziwne zachowanie, ostatnio nie jestem w najlepszym nastroju. - Mruknął i uciekł gdzieś wzrokiem. Zdenerwowana nie wiedziałam co odpowiedzieć.
- A właśnie Hazz. Nie było jeszcze okazji, chciałabym byś wiedział, że bardzo mi przykro z powodu śmierci Alex. - Powiedziała Clara cicho i zajęła się papierami. Ja natomiast cały czas bacznie obserwowałam ukochanego. Słysząc moje imię oczy zaszły mu łzami, jednak szybko się ich pozbył. Widać nie chciał się już dłużej mazać. W tej chwili miałam jeszcze większą ochotę go przytulić. Z całego serca chciałam aby poczuł się lepiej. 
- Ehm, dzięki. W sumie to muszę iść, bo Liam urwie mi głowę. Chodź Julie, pokażę Ci gdzie pracujemy. - Pędem poszedł w stronę korytarza, który prowadził do studia. A ja ruszyłam za nim. Nadal nie mogłam uwierzyć w to, że dane jest mi z nim znowu przebywać. 

________

Hello miśki! C: 

Jak wakacje? Muszę przyznać, że moje zaczęły się świetnie. Mam nadzieję, że tak zostanie. Byłam na ROOM 94, czym do dziś się jaram mimo, iż od koncertu już trochę czasu upłynęło. Potem nic nie dodawałam, bo byłam nad morzem. Ale już jestem, zwarta i gotowa do tworzenia! :D 

Mam nadzieję, że ten rozdział nie wyszedł mi koszmarnie. Na pewno popierdzieliłam czasy, bo to moja największa zmora, ale nie mam już siły poprawiać. Wybaczcie :) 

Ostatnio bardzo mało osób skomentowało, co mnie trochę dobija. Raptem 10 osób.

Kochani wiem, że Wam się nie chce, ale jeśli czytacie rozdział to napiszcie chociaż jednozdaniowy komentarz. Obserwatorów jest 32, do tego wiem, że bloga czytają też anonimy. Proszę, komentujcie :) Dla Was to minuta roboty, a ja naprawdę mam potem motywację do pisania.