Chapter Tenth

Music

Now I'm rising from the crowd

Rising up toward you

Filled with all the strength I've found

There's nothing I can't do.

I need to know now, know now

Can you love me again?

Boli. To naprawdę boli. Tak strasznie, że przez głowę przemknęła mi myśl o tym, by wrócić do Nieba. 
Nie chcę dłużej tego widzieć. Nie chcę oglądać jak Harry cierpi. Nie chcę oglądać tego, jak moi przyjaciele mnie nienawidzą. Nie chcę widzieć wrogości własnej matki. 
Boli... To wszystko cholernie boli.
- Julie... - Usłyszałam cichy szept szatyna. Klęczał przy moich nogach i trzymał mnie za rękę. Spojrzałam w jego zielone tęczówki i ujrzałam ogromny ból. Ból i złość. Żałowałam, że nawiązaliśmy kontakt wzrokowy. Wolałabym tego nie widzieć.
- Julie, tak strasznie mi przykro. Nie wiedziałem, że spotkamy mamę Alex. Nie sądziłem, że tu przyjdzie po tym, co mówiła mi na pogrzebie. Przepraszam... - Powiedział i schował twarz w dłoniach. - To wszystko mnie przerasta, rozumiesz? Ja już nie wyrabiam! Nie mam siły, tego jest za dużo. Każdy mnie obwinia, każdy darzy nienawiścią! To jest nie do zniesienia. - Ostatnie słowa wręcz wypłakał. Nie mogłam dłużej patrzeć na to jak się zadręcza. Zadziałałam impulsywnie. 
Klęknęłam obok niego i odsunęłam jego ręce od twarzy, bym sama mogła ją objąć. Przybliżyłam się do niego niebezpiecznie blisko tak, że prawie stykaliśmy się nosami. Z jego oczu lał się potok łez, który sprawiał, że i mi chciało się płakać. Kocham go, nie chcę żeby cierpiał. 
- Nie wszyscy cię nienawidzą. Popatrz na chłopaków. Nie mają ci niczego za złe. Ja też cię o nic nie obwiniam, Harry. Inaczej by mnie tu nie było. - Wyszeptałam aby trochę go uspokoić. Wiedziałam, że taki sposób mówienia zawsze sprawia, że chłopak łagodnieje - w końcu znałam go już trochę. 
- Dlaczego? - Powiedział grobowym tonem i spojrzał prosto w moje niebieskie oczy przerażającym wzrokiem. - Dlaczego Julie? Jestem mordercą! Zabiłem swoją własną dziewczynę! Każdy ma coś do mnie. Chłopaki też tak naprawdę mają mi za złe, że spowodowałem ten wypadek, bo uwielbiali Alex! Zabrałem im koleżankę! Susane i Patty nienawidzą mnie, bo przeze mnie straciły przyjaciółkę. Matka Al nienawidzi mnie, bo zabiłem jej córkę. Jestem mordercą! Każdy mnie nienawidzi nawet jeśli tego nie okazuje. Dlaczego więc ty jesteś inna? Dlaczego mnie nie potępiasz? - Gadał jak najęty, a ja czułam, że nie wiem co odpowiedzieć. 
- Powinnaś stąd uciec i udawać, że nigdy nie poznałaś takiego skończonego idioty jak ja. Nie dość, że wszyscy wokół mnie przeze mnie cierpią to jeszcze usłyszałaś dzisiaj o sobie tyle złego. A to wszystko moja wina! - Spuścił wzrok i załkał cicho. Nie mogłam już dłużej słuchać jego pieprzenia głupot. Przecież ja go kocham! I to jak nikogo innego. Nie potrafiłabym go tak zostawić.
- Nie mam takiego zamiaru, rozumiesz? Nigdzie nie pójdę! - Potrząsnęłam nim lekko by w ten sposób zmusić go do popatrzenia na mnie. - Nic nigdy mi nie zrobiłeś i nie mam powodu, by cię nienawidzić. Jesteś wspaniałym chłopakiem Harry, zrozum to! - Powiedziałam, na co ten lekceważąco prychnął, czym bardzo mnie poirytował. No cóż, zawsze był uparty.
- Nie jestem wspaniały, zabiłem człowieka! To mnie przytłacza. - Krzyknął mi prosto w twarz i niechcący przysunął się jeszcze bliżej. Poczułam zapach jego niesamowitych perfum, którym zawsze się zaciągałam. Dodatkowo jego oddech drażnił moje policzki. Był tak blisko, a ja nie mogłam się już powstrzymać... 
- Przestań. - Mruknęłam i nie wiedząc co robię musnęłam delikatnie jego dolną wargę. Harry wstrzymał oddech ze zdziwienia, co trochę mnie otrzeźwiło. Zorientowałam się co wyprawiam. Całkowicie zawstydzona już miałam się odsunąć, kiedy to chłopak przyciągnął mnie do siebie i brutalnie wpił się w moje usta. Poczułam się jak dawniej, tak strasznie mi tego brakowało. Miałam ochotę rozpłakać się ze szczęścia. Przestałam myśleć racjonalnie i postanowiłam przejąć z powrotem inicjatywę. Moje palce delikatnie bawiły się jego ciemnymi loczkami, wiedziałam, że Hazz zawsze strasznie to lubił. On natomiast badał rękoma moją talię, kiedy przejechał palcem wzdłuż kawałka mojego kręgosłupa mruknęłam mu cicho w usta z zadowolenia. 

Nasze języki długi czas prowadziły zaciętą walkę, każde z nas chciało zdominować drugą osobę i przekazać jej jak najwięcej emocji. Miałam ochotę rozpłakać się ze szczęścia i tak właśnie zrobiłam. Harry czując na swoich policzkach słone krople odsunął się ode mnie i spojrzał głęboko w moje oczy, jakby chciał zajrzeć mi w głąb duszy. Był jak w jakimś transie, przez chwilę miałam wrażenie, że mnie rozpoznał. 
Po chwili jakby wrócił do rzeczywistości i otworzył szeroko oczy ze zdziwienia. Dotknął ręką swoich malinowych ust, od których dotyku mrowiły mnie moje własne wargi. Chciały więcej, to pewne.
- Co my zrobiliśmy, o Boże... - Wyszeptał i nagle wstał, zaczął nerwowo chodzić po salonie. 
- Boże, przecież my się ledwo znamy, Boże... Boże! Przecież ja mam żałobę! Matko kochana, jaki ja jestem głupi! - Wrzasnął wściekły i uderzył pięścią o ścianę. To sprawiło, że oprzytomniałam. Nie wiedząc co robić wstałam i mruknęłam tylko cicho.
- Przepraszam. - Poszłam do hall'u, ubrałam się i wybiegłam z mieszkania. Zimne powietrze na dworze uderzyło mnie od razu, gdy wyszłam z apartamentowca. Niewiele myśląc poszłam w stronę domu. Nie mogłam uwierzyć w to, co między nami zaszło. 

[...] 

Licznik: 29 dni 

Obudziłam się totalnie niewyspana. Przez wczorajszy incydent nie mogłam spać, prawie całą noc leżałam i myślałam. Nie wiedziałam czy cieszyć się, czy płakać. Pocałowałam Harry'ego. Po teoretycznie kilku dniach od zapoznania się. Było tak niesamowicie, dopiero wtedy zdałam sobie sprawę z tego jak bardzo tęskniłam za jego obecnością i bliskością. 
Ale on żałował... Sam to powiedział. 

Matko kochana, jaki ja jestem głupi!

Z jednej strony to cholernie bolało. Z drugiej jednak wiedziałam, że żałował, bo nadal cierpi z powodu mojej śmierci. Boże, jak to dziwnie brzmi. Bez sensu...

Spojrzałam na zegar, który wskazywał godzinę 9:00. Stwierdziłam, że czas się zbierać, bowiem spóźnię się do pracy. Niechętnie wstałam z łóżka i powędrowałam do łazienki, gdzie założyłam świeże ubrania, umyłam zęby i twarz oraz się umalowałam. Śniadanie zjadłam na biegu i wyszłam z mieszkania. W wytwórni byłam równo o godzinie 10:00, do sali prób wpadłam jak burza. Chłopcy już siedzieli gotowi do roboty, jednak kogoś mi brakowało...

- Harry dzisiaj nie przyjdzie. - Powiedział Louis, który najwyraźniej widział, że coś mi nie pasowało. Spojrzałam na niego pospiesznie i kiedy dotarło do mnie to, co powiedział poczułam mocny ucisk w sercu. Pewnie siedzi i się zadręcza - źle postąpiłam. Mogłam jeszcze zaczekać, przecież jestem teraz dla niego obcą osobą i to nienormalne, że ludzie całują się po paru dniach znajomości.

Dobre chociaż to, że nie muszę go oglądać w tym stanie. 

- Okej, w takim razie zabierajmy się do pracy. - Westchnęłam cicho i usiadłam przy pianinie. 

[...]

- Julie, może cię podwieźć? - Usłyszałam za sobą pogodny głos Niall'a, na co uśmiechnęłam się delikatnie. Od zawsze bardzo go lubiłam, był taki pozytywny i miał śliczny uśmiech, który zawsze poprawiał mi humor. 

- Wiesz, mieszkam w sumie niedaleko, ale okej. Wpadniesz na herbatę, to może pogadamy albo coś obejrzymy. Co ty na to? - Spytałam kiedy stał już obok. Blondyn pokiwał ochoczo głową i otworzył mi drzwi.

- Z chęcią! - Wykrzyknął, na co zachichotałam wesoło. Może jego obecność poprawi mi samopoczucie jak to zwykle bywało i dzięki niemu choć przez chwilę nie będę myśleć o Harry'm. 

Będąc u mnie świetnie spędziliśmy razem czas. Myślałam, że po tej rozmowie o zdjęciu nie będziemy się jakoś przyjaźnić, ale znaleźliśmy wspólny język i bardzo się z tego cieszę. Niall to naprawdę genialny chłopak, aż dziwne, że nie ma dziewczyny. Ale widać czeka na tą odpowiednią.. Może to i dobrze?

- Dobra Julie, ja się już będę zbierać. - Powiedział blondas, kiedy komedia, którą oglądaliśmy się skończyła. Jęknęłam cicho z niezadowolenia, bowiem wiedziałam, że jak tylko wyjdzie myśli o Styles'ie mnie przytłoczą. Nialler zaśmiał się wesoło i przytulił mnie na pożegnanie. 

- Do jutra mała! 

- Pa, ćwicz piosenkę, jutro zobaczę czy umiesz swoją część! - Krzyknęłam kiedy wyszedł już na klatkę schodową i zamknęłam drzwi. Zdążyłam dojść do kuchni i umyć szklanki, kiedy usłyszałam dzwonek. Pokręciłam z uśmiechem głową i pobiegłam otworzyć. 

- Czego zapomniałeś głuptasie... Harry? - Widząc wysokiego szatyna z grobową miną otworzyłam szeroko oczy i usta ze zdziwienia. Spodziewałabym się tu wszystkich, tylko nie jego. Nie po tym, co zaszło między nami wczoraj.

_________

Ktoś tu w ogóle jeszcze wpada? :)

Witam po długiej nieobecności, za którą najmocniej przepraszam. Nie sądziłam, że szkoła średnia sprawi, iż nie będę mieć czasu na dosłownie NIC. Miliardy kartkówek i sprawdzianów sprawiły, że nie miałam kiedy nawet pomyśleć o tym blogu. :( 

Generalnie to pewnie jesteście zdziwieni, że pocałunek między Hazzą i Julie nastąpił tak szybko i niespodziewanie, ale chciałam troszkę rozwinąć akcję. Może nie narobiłam aż tak wielkiego masła maślanego. No i wyszłam troszkę z wprawy, więc za wszelkie błędy przepraszam. 

Jest mi smutno, że mam tylu obserwatorów a tak mało z nich komentuje. :c Dziękuję anonimkom, które tak ładnie oceniają, jesteście wielcy : * 

Dzięki wielkie także dla tych użytkowników, którzy jednak mogą poświęcić minutę i komentują. Naprawdę motywujecie do dalszego pisania! 

Ale co do reszty.. Kochani! Nie mam siły już prosić Was o zostawienie komentarza, w którym jest choćby tylko głupia emotikona. Dlatego też jestem zmuszona do tego, aby Was lekko zaszantażować. 

25 komentarzy od obserwatorów + moje kochane anonimy :) = next

+ tak na koniec, rozdział dedykowany Monice, przez którą moje życie straciło sens. Szczęściara ma zdjęcie z figurami 1D!