Chapter First

Music

Zapamiętaj-jutra nie będzie!

Liczy się teraz więc, dziś nie gubimy chwil.

Na karuzelach kręci nas życie.

Masz tylko moment dziś, więc kochaj albo giń!

14 luty 2013 

- Aleeex! Harry już przyszedł! - Usłyszałam wołanie mamy i stanęłam po środku pokoju jak wryta. Jak to już? Jak to już?! Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie, wskazywał godzinę 15:45. 

Przecież umówiliśmy się na 16:00... Czy on zgłupiał? Zawsze się spóźnia, a teraz przyjechał sobie wcześniej. I to ile wcześniej!

- Moment! Niech poczeka w aucie, ja zaraz przyjdę! - Odkrzyknęłam i pędem rzuciłam się w stronę szafy. Wygrzebałam z niej beżową bluzkę z sercem, dopasowane do jej koloru trampki oraz czarne rurki. Szybko założyłam to na siebie i przejrzałam się w lustrze. Nie jest źle. 

Poszłam do łazienki, gdzie rozczesałam ciemne włosy opadające na ramiona. Nałożyłam na twarz odrobinę podkładu, a rzęsy pociągnęłam mascarą. Na usta nałożyłam malinową pomadkę. Uśmiechnęłam się do swojego odbicia stwierdzając, że wyglądam naprawdę okej. 

Wróciłam do mojego królestwa i widząc, że zostało mi 5 minut pomaszerowałam do hall'u i wyciągnęłam z garderoby czarny płaszcz. Pospiesznie go założyłam chcąc jak najszybciej zobaczyć się z Harry'm. Szyję oplotłam jeszcze grubym jasnym szalikiem. Złapałam torebkę, która leżała na komodzie i już miałam wychodzić, kiedy do pomieszczenia wparowała mama. 

- Tylko uważajcie na siebie. - Powiedziała dziwnie niespokojnie. Spojrzałam na nią zdezorientowana, a ta tylko pokręciła głową na boki. 

- Ehh, miałam okropny sen. To dlatego jestem taka przewrażliwiona. No, idź do niego, bo jeszcze uschnie. - Uśmiechnęłam się szeroko i ucałowałam ją w policzek. Otworzyłam drzwi i wyszłam na świeże powietrze. Od razu dopadł mnie chłodny wietrzyk, który na nieszczęście rozwalił mi fryzurę. 

- Niech to szlag. - Mruknęłam i przeczesałam palcami grzywkę, której kosmyki wiatr ułożył w 4 strony świata. 

- Wyrażaj się. - Usłyszałam i aż podskoczyłam. Odwróciłam się w stronę, z której dobiegł mnie męski głos. Nie zdążyłam nic powiedzieć, ponieważ Harry natychmiast złączył nasze usta w pocałunku. Nogi jak zwykle zrobiły mi się jak z waty, dlatego ucieszyłam się czując na biodrach jego ciepłe dłonie, które stanowczo mnie podtrzymywały. Przywarłam do niego całym ciałem poprzez objęcie jego szyi rękoma. Jedną z nich wplotłam w ciemne loki, którymi tak uwielbiałam się zawsze bawić. Chłopak zamruczał cicho, co odebrałam jako pozytywną reakcję na czynności, które wykonywałam.

Boże, ja naprawdę go kocham. Nigdy w życiu nie żywiłam do nikogo uczuć tak wielkich jak do Harry'ego. Odnoszę wrażenie, że to on jest tym jedynym, że to on jest mi pisany. Czuję, że to z nim chciałabym spędzić resztę życia. W końcu to dzięki niemu moje życie się zmieniło. Wreszcie przestałam myśleć o śmierci, samobójstwie. Wreszcie szczerze się uśmiecham. Wreszcie jestem szczęśliwa! 

- A Ty mnie nie strasz. - Odparłam odsuwając swoje wargi od jego. Lokers zaśmiał się cicho i położył mi palec na ustach. Zdziwiona jego zachowaniem uniosłam jedną brew ku górze. 

- Zawsze musisz odpyskować? Ja przyjechałem do Ciebie z życzeniami, a Ty taka niemiła. 

- Nie mam dziś urodzin. - Stwierdziłam z udawaną kpiną w głosie, przez co jeszcze bardziej go rozśmieszyłam. 

- Ale MY mamy swoje święto. W dodatku są Walentynki! - Wykrzyknął entuzjastycznie i niebezpiecznie zmniejszył odległość pomiędzy naszymi twarzami.

- Więc, wszystkiego najlepszego kochanie. - Wyszeptał i bardzo delikatnie musnął moje wargi. Myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi. Niedorzeczne, powinnam się już przyzwyczaić do jego obecności. Jesteśmy ze sobą pół roku. A on cały czas działa na mnie tak samo. 

- Chodź, bo Twoja mama uzna, że lepiej będzie jeśli zostaniesz z nią w domu. - Zachichotałam i ruszyłam w stronę Range Rover'a, który zaparkowany był pod furtką. 

[...]

- Styles, gdzie Ty mnie do diabła ciężkiego prowadzisz? - Bardziej warknęłam niż powiedziałam. Byłam mocno zirytowana, ponieważ szliśmy przez ciemny las już dobrą godzinę. 

- Zobaczysz Evans. Jesteśmy prawie na miejscu. - Odparł i uśmiechnął się szeroko. Ja już znam to jego "prawie". 

- Jeśli nie dojdziemy tam w ciągu najbliższych pięciu minut to wracam do domu. 

- Nie masz jak. - Pokazał mi język, przez co wywróciłam oczami. 

- Nie mądrzyj się, bo Ci zaraz...

- Jesteśmy! - Wykrzyknął i objął mnie ramieniem. Rozejrzałam się i spostrzegłam, że dotarliśmy na jakąś polanę. Nie widziałam tu niczego nadzwyczajnego, dopóki Harry nie przekręcił mnie w bok. Wtedy moje źrenice momentalnie rozszerzyły się z wrażenia. 

- Wow... - Wyrwało mi się, przez co chłopak jeszcze bardziej się rozpromienił. Przed nami była ogromna skałka, na której ktoś- najprawdopodobniej sam Harry ułożył malutkie świeczki. I to nie byle jak, bo w kształt serca. 

- Hazz, dziękuję! - Powiedziałam cicho i zarzuciłam mu ręce na szyję. Wtuliłam się w niego jak mała dziewczynka, która czuje, że jest najszczęśliwszą osobą na świecie. 

- Nie ma za co. - Odparł i podniósł mój podbrudek do góry zmuszając mnie do spojrzenia mu w oczy. Momentalnie utonęłam w tej niesamowitej zieleni, zieleni jakiej jeszcze nigdy u nikogo nie spotkałam. 

Zieleni, w której się zakochałam. 

- Jest. - Czułam się tak, jakby tymi swoimi oczami oglądał moją duszę. Duszę, która kiedyś chciała za wszelką cenę zniknąć z tej planety. Duszę, która teraz nie dopuszcza już do siebie w ogóle takich myśli. Oraz myśli, których tematem numer jeden jest sam on. To było dziwne, nawet bardzo. 

- Ale to nie wszystko. - Sięgnął do kieszeni płaszcza i wyjął z niej malutkie pudełeczko. Zdezorientowana nie wiedziałam o co chodzi. 

- Chyba nie zamierzasz mi się oświadczyć? - Spytałam, czym kolejny raz dziś go rozbawiłam. Pokręcił głową i spróbował to coś otworzyć.

- Jeszcze nie dzisiaj. - Widziałam, że mówiąc to jego oczy aż zabłysły. Poczułam, że mój puls zaczyna być nierównomierny, a policzki stają się czerwone. 

- Odwróć się i odgarnij włosy. - Zrobiłam jak kazał. Po chwili poczułam na szyi zimny naszyjnik. Puściłam brązowe pasma i złapałam za srebrny medalik. 

"Always&Forever"

- Harry, to.. To jest przepiękne! - Wykrztusiłam z siebie i po prostu go pocałowałam. Od razu to odwzajemnił. Czułam się jak w jakiejś bajce. Bajce, w której oczywiście jest happy end. Po chwili oderwaliśmy się od siebie- w końcu musieliśmy zaczerpnąć powietrza. 

W milczeniu usiedliśmy oparci o skałę, na której wciąż paliły się świece. Oboje patrzyliśmy w niebo, które było tego popołudnia, a raczej wieczoru przepiękne. Idealnie było widać gwiazdy. 

- Jak znalazłeś to miejsce? - Spytałam nagle przerywając tym samym tą ciszę. 

- Trafiłem tu kiedyś przez zupełny przypadek. Zapomniałem o tym, przypomniałem sobie dopiero kiedy zacząłem zastanawiać się, gdzie by Cię dzisiaj zabrać. Nie chciałem jechać znowu do kina czy do restauracji, więc wykminiłem to. - Zrobiło się zimno, ale nic dziwnego- jest połowa lutego. Zadrżałam, co chłopak oczywiście zauważył. Przyciągnął mnie do siebie i mocno przytulił. Od razu zrobiło mi się cieplej. 

- Wiesz co, nigdy Ci tego nie mówiłem. Zbzikowałem na Twoim punkcie. Jeszcze się nie zdarzyło, by jakaś dziewczyna tak zakręciła mi w głowie. - Uśmiechnęłam się zawstydzona i oparłam głowę na jego ramieniu. Strasznie miło było usłyszeć, że nie tylko on sprawił, że zwariowałam. 

- Kocham Cię Alex. Jesteś najważniejszą osobą w moim życiu. Długo myślałem nad tym, co do Ciebie czuję. I wiem, że nie jest to tylko głupie zauroczenie. - Pocałował mnie w czubek głowy i odgarnął z twarzy niesforne kosmyki włosów. Uśmiechnęłam się czując jego malinowe usta na sobie i powiedziałam.

- Ja też Cię kocham, Harry. - Uśmiechnęłam się szeroko zadowolona z tego, że te słowa przeszły mi przez gardło tak łatwo. Znowu nastała cisza, ale nie była ona męcząca. Po kilku minutach przerwał ją loczek. Spojrzał na zegarek i wyraźnie zasmucony mruknął.

- Wracajmy. Już późno. - Podniósł się z ziemi i wyciągnął do mnie rękę. Chwyciłam się jej i dzięki temu bez problemu wstałam. Wtuleni w siebie ruszyliśmy w stronę samochodu, który zostawiliśmy przy drodze.

[...]

- Hahahahaharry, nie mogę z Tobą! - Nie potrafiłam się uspokoić, ten chłopak zachowywał się jak ostatni dureń. 

- No co? Przecież lubisz łaskotki! - Odpowiedział i zaśmiał się równie głośno jak ja. Byliśmy właśnie w drodze do domu. 

- Styles, jeśli się w tej chwili nie ogarniesz to przysięgam, że wyprostuję Ci te loki! - Krzyknęłam i to o dziwo podziałało. Wziął ode mnie swoją rękę i włączył radio. Akurat leciała piosenka "Just the way you are",  co bardzo Harry'ego ucieszyło. Włączył się do Bruno Mars'a, przez co miałam w aucie mały walentynkowy koncert. Prywatny koncert jednego z członków One Direction. Muszę przyznać, że cholernie podobało mi się wykonanie mojego chłopaka, ale to chyba nikogo nie zdziwi. Przecież ma wspaniały głos. 

- Cause you’re amazing

 Just the way you are! - Wyśpiewał i cmoknął mnie w usta. Zaśmiałam się i w tym momencie usłyszałam donośne trąbienie. Zdziwiona spojrzałam przed siebie i ujrzałam ciężarówkę, która swoimi światłami oślepiła nas całkowicie. Harry krzyczał, przeklinał i próbował zjechać z pasa- na próżno.

- Ja... Ja przepraszam, Alex! - Wystraszony spojrzał na mnie i kiedy spostrzegł, że nie mam zapiętych pasów cały zesztywniał. Wrzeszczał, nakazywał mi się zapiąć, ale ja byłam tak oszołomiona, że nic do mnie nie docierało. Nie mogłam się ruszyć.

- Alex kurwa! Zapnij te cholerne pasy! - W tym momencie poczułam, że całe moje ciało zostało rozerwane na kawałki. Bólu jaki mną wstrząsnął nie opiszą żadne słowa.

Jednak po chwili minął. Nastała ciemność.

______

Mam nadzieję, że rozdział jest znośny i ładnie go skomentujecie :)

Ogólnie to chciałabym to opowiadanie jakoś rozsławić, już zanim na dobre jego akcja się rozkręci. Jeśli ktoś jest miły i mógłby mi pomóc, to niech wspomni na swojej stronce o tej historii. Oczywiście odwdzięczę się tym samym! ;)