Chapter Second

Music

Time can bring you down, time can bend your knees.

Time can break your heart, have you begging please, begging please.

Beyond the door there's peace I'm sure,

And I know there'll be no more tears in Heaven.

17 luty 2013

Ciemność.

Cisza.

Gdzie ja jestem?!

- Jest tu kto? - Krzyknęłam, ale odpowiedziało jedynie echo mojego głosu. Wystraszona wstałam z tego, na czym leżałam. Nie mogłam zweryfikować tego dokładnie, bowiem było zbyt ciemno. Postanowiłam pójść przed siebie, może znajdę wyjście albo chociaż jakiegoś człowieka.

- Czy ktoś mnie słyszy? - Znowu wrzasnęłam. Tym razem również nikt się nie odezwał. Chciało mi się płakać, ale nie mogłam. To było dziwne.

Maszerowałam dalej i nagle dostrzegłam ogromną dziurę, która była w "podłodze". Wydobywały się z niej strugi jasnego światła. Podbiegłam do niej i gdy byłam już przy samej krawędzi zerwał się silny wiatr, który popchnął mnie tak, że wpadłam i z zawrotną prędkością poleciałam w dół. Piszczałam, krzyczałam- miałam wrażenie, że moje życie za chwilę się skończy. Byłam wręcz tego pewna. No, bo kto przeżyje uderzając o ziemię z takiej wysokości i to z taką siłą? Odpowiedź jest prosta- nikt.

- Auć! Cholera jasna! - Zaklęłam kiedy runęłam jak długa na trawę. Właściwie to nic mnie nie zabolało- moja reakcja była po prostu automatyczna. Powoli zaczynałam się o siebie martwić.

A najbardziej o swoje zdrowie psychiczne.

Rozejrzałam się i zdałam sobie sprawę z tego, gdzie wylądowałam. Wokół mnie było mnóstwo... Nagrobków? Cmentarz? Co tu się dzieje...

Jakieś 20 metrów ode mnie ujrzałam dużą gromadę ludzi. Podeszłam i zaczęłam rozpoznawać  twarze... Moi znajomi ze szkoły, nauczyciele, ciotki i wujkowie, dziadek, zapłakana mama- zaraz, dlaczego mama jest zapłakana?

 Moja siostra Annie, Patty, Susane, Harry... Widząc tego ostatniego momentalnie mój humor się poprawił. Podbiegłam do niego i przytuliłam mocno.

- Jeju, tak się cieszę, że Cię widzę! Stało się coś bardzo dziwnego... - Moment, moment. Czemu on nie odwzajemnił mojego uścisku? Spojrzałam niepewnie  w jego zielone tęczówki, w którym zobaczyłam łzy. Część z nich powoli spłynęła po bladych policzkach, a część dopiero się tworzyła.

Nie patrzył na mnie. Jakby w ogóle nie zdawał sobie sprawy z mojej obecności. 

- Harry... Proszę Cię! - Walnęłam go z całej siły w ramię, ale on ani drgnął. Czułam się tak, jakbym nic już dla niego nie znaczyła. Nie wiedząc co robić spojrzałam w stronę, w którą on sam kierował swój wzrok. Stanęłam jak wryta widząc niewielką trumnę stojącą przed nami. Był przy niej ksiądz, a obok niego grabarze. 

- Z prochu powstałaś, i w proch się obrócisz. - Wypowiedział do mikrofonu, w tym momencie mama wręcz zawyła z rozpaczy. Z pomocą dziadka podeszła do jednego z mężczyzn i wzięła od niego piach. Rzuciła nim o trumnę i upadła na ziemię. Wpadła w histerię, to pewne. Ale kto umarł, że tak strasznie cierpi?! 

- Mamusiu, spokojnie. Wszystko będzie dobrze. - Odsunęłam się od Harry'ego i podeszłam do niej. Objęłam ją, ale ona też mnie zignorowała. 

- Mamo! To ja, Alex! Rozumiem, że cierpisz, ale nie ignoruj mnie! - Wyszeptałam, ponieważ bałam się, że głos mi się załamie. Mojego chłopaka i jego olewkę jeszcze jakoś zniosłam. Ale żeby własna matka nawet na mnie nie spojrzała? 

Nagle poczułam, jak ktoś przeze mnie przechodzi. Wiem, że to dziwaczne. Spojrzałam przed siebie i zdziwiona doszłam do wniosku, że moje odczucia były prawdziwe. Otóż, ojciec którego tak długo nie widziałam przeszedł przez moją sylwetkę i również posypał drewnianą trumnę piaskiem. Co on tu robi? I czemu poczułam się jak jakiś pojebany duch?

- Zmarłą żegnają: rodzice, przyjaciele, chłopak, nauczyciele i dalsza rodzina. Z mojej strony to wszystko. Chciałbym na koniec złożyć kondolencje najbliższym. Szczere wyrazy współczucia. Z Bogiem. - I odszedł. Z głośników ustawionych trochę dalej zaczął lecieć marsz żałobny. Grabarze podnieśli na linach trumnę i spuścili ją do grobu. Zamknęli pieczarę i ułożyli na niej mnóstwo kwiatów. Czytałam po kolei wstęgi. "Kochanej córeczce, mama." 

"Kochanej córce, tata."

"Kochanej wnuczce, dziadek." 

"Najlepszej przyjaciółce."

"Mojemu słońcu, Harry." - Co proszę? Słońcu? Przecież to mnie tak zawsze nazywał! Czyżby był ktoś inny?! Nie, błagam. Nie zniosłabym tego. 

W tym momencie jeden z mężczyzn włożył pomiędzy wieńce tabliczkę. Poczułam, że tracę grunt pod nogami.

Alex Evans

lat 17

Zginęła tragicznie 14.02.2013 r.

Spoczywaj w pokoju!

- Ja... Ja nie żyję? Jestem duchem? To moje ciało było w tej trumnie? To nad moją śmiercią płaczą Ci wszyscy ludzie?

- Owszem. Powiem Ci młoda, że trochę mi przykro. Mogłaś mieć wspaniałe życie. - Podskoczyłam i obróciłam się w bok. Tuż przy mnie stał wysoki chłopak o czekoladowych włosach i oczach. Jego twarz nie wyrażała żadnych emocji. Skąd on się tu u diabła wziął?

- Jak to możliwe, że mnie widzisz? Jesteś jakimś magikiem? I skąd możesz wiedzieć jakie byłoby moje życie? Nie znasz mnie! - Kąciki jego pełnych ust uniosły się ku górze, widać go rozbawiłam. Chyba ktoś tu ma dziwne poczucie humoru.

- Nie jestem żadnym magikiem. Jestem Aniołem. - Odparł z dumą, a ja spojrzałam na niego z politowaniem. Czy on mnie ma za idiotkę? Mógłby być bardziej poważny, w końcu znajdujemy się na moim pogrzebie! 

A może to tylko sen? Głupi, realistyczny koszmar? 

- Wiem, że byłabyś szczęśliwa z tym lokatym chłopakiem. - Wskazał palcem na Harry'ego, który stał w tym samym miejscu co wcześniej. Patrzył się tępo w zdjęcie, które zapłakana Annie kładła właśnie obok tabliczki. Miałam wrażenie, że Hazz zaraz rozpadnie się na milion kawałeczków. Wyglądał w tym momencie jak jedno, wielkie nieszczęście. 

- Strasznie Cię kochał. - Dodał ten dziwny gościu, przez co znowu zachciało mi się szlochać. Tak bardzo chciałabym cofnąć czas. Chciałabym móc przytulić się do niego tak, jak kiedyś. Chciałabym żeby znowu pocałował mnie tak, aby zakręciło mi się z wrażenia w głowie. Chciałabym żyć.

- Jak to się stało? - Spytałam ledwo słyszalnie. Dlaczego nie pamiętam jak skończyło się moje życie? Jakby urwał mi się film.

- Jak umarłaś? Jechaliście z niezbyt mądrą prędkością, nie miałaś zapiętych pasów. Wjechała w Was ciężarówka. Zostałaś zmasakrowana, zginęłaś na miejscu. - Odpowiedział bez cienia wątpliwości. - Jemu nic specjalnego się nie stało, ponieważ to w Twoją część auta walnęło. Poza tym on był zapięty. Jedyny mądry... - Westchnął teatralnie, a ja stałam jak osłupiała.

- Naprawdę jesteś Aniołem? - Wciąż nie mieściło mi się to w głowie.

- Oczywiście. Mam na imię David. Przyszedłem, żeby zabrać Cię do Nieba. - Ja do Nieba? Czy on oszalał? 

- Nie oszalałem. - Fajnie wiedzieć, że czyta mi w myślach. - Byłaś dobrą osobą. Nie ma powodu żebyś szła do Czyśćca. 

- Ale... Przecież ja chciałam ze sobą skończyć. - Wyszeptałam i wlepiłam w niego swój przestraszony wzrok. 

- Zostało Ci to wybaczone. Miałaś trudne początki w swoim życiu. Dlatego między innymi spiknęliśmy Cię ze Styles'em. Byliście sobie pisani. Logiczne było, że będąc z nim Twoje myśli samobójcze odejdą w niepamięć. Jednak nie sądziliśmy, że zginiesz w wypadku. Nie było to zaplanowane. Miałaś umrzeć w starości. - Odniosłam wrażenie, że powinno się mnie zawinąć w kaftan bezpieczeństwa i wywieźć do zakładu psychiatrycznego. Gadam sobie z gostkiem, który twierdzi, że jest z Nieba. Jestem na swoim własnym pogrzebie. Rozmawiam o tym, jak miało potoczyć się moje życie. Szpital potrzebny od zaraz.

- Nie traćmy czasu, Alex. - Ponaglił mnie, ale ja jeszcze nie chciałam odchodzić. Niepewnie podeszłam do Harry'ego, który stał obok mojej zapłakanej mamy i zaciskał ręce w pięści. Mimo, iż nie mógł nic poczuć ustawiłam się przed nim i delikatnie musnęłam jego wargi. Ostatni raz wtuliłam się w niego jak małe dziecko. Nie wierzyłam, że już nigdy nie będzie mi dane poczuć ciepła bijącego z jego ciała. 

- Kocham Cię. Zawsze będę. - Powiedziałam i pogłaskałam go po policzku. Zdziwiłam się, ponieważ kiedy dotknęłam jego skóry wstrząsnął nim dreszcz. 

- Co ja zrobiłem... - Zawył i schował twarz w obie dłonie. Gdybym mogła, to sama również bym szlochała. Tak bardzo chciałam tu z nim zostać. 

- Co zrobiłeś? Ja Ci powiem gnojku! Zabiłeś moje dziecko! - Wrzasnęła nagle moja mama i rzuciła się na niego z pięściami. Zdziwiona przyglądałam się tylko jak ojciec odciąga ją od Harry'ego i przytula. 

- Ciii, spokojnie. Obwinianie go nie ma sensu. Chodźmy do domu, Caroline. - Ostatni raz spojrzeli na grób i odeszli. Reszta ludzi także się porozchodziła. Obok mnie został jedynie zniecierpliwiony David, Susane, Patty i mój Harry... Poprawka- już nie mój.
- To ja powinienem leżeć 2 metry pod ziemią, nie ona. - Jęknął cicho i spuścił głowę. Dziewczyny przytuliły go, każda po kolei. Widać nie chciały, by moje największe szczęście całkowicie się załamało.
- Hazz, nic już nie zrobimy. Alex już nie ma. - Szepnęła Patt i sama również się rozpłakała. Stojąca obok Susane wyła jak małe dziecko. Nie mogłam na to patrzeć.
- Chodźmy stąd. Błagam. Nie mogę patrzeć na tą tablicę. - Powiedziała ciemnowłosa i pociągnęła blondynkę za rękę. Razem wolnym krokiem ruszyły w kierunku wyjścia, a Harry wciąż tu był. Spoglądałam na niego jak zahipnotyzowana.
- Tak strasznie przepraszam. - Wychlipał i wyjął z kieszeni srebrny naszyjnik. Skądś go kojarzyłam.
- Nie płacz. Proszę, nie płacz. - Wiedziałam, że i tak nie ma prawa mnie usłyszeć, ale mimo wszystko się odezwałam. Chłopak położył wisiorek na płycie nagrobnej w miejscu, gdzie akurat nie leżały kwiaty. Na koniec przejechał palcami po moim zdjęciu i w milczeniu odszedł w kierunku dziewczyn. Szybko skoczyłam bliżej grobu i przyjrzałam się naszyjnikowi lepiej. Widząc napis "Always&Forever" jęknęłam i wróciłam do Davida.
- Możemy iść. - Szepnęłam. Nie miałam już sił by patrzeć na swoją fotografię położoną na wieńcu pogrzebowym.
- A la fin. - Zapodał po francusku i pstryknął palcami. Świat wokół nas zawirował. I znowu zapanowała ta cholerna ciemność.

_______

Dziękuję tym, którzy w jakiś sposób pomagają mi rozsławić to opowiadanie. ;) 

W najbliższym czasie dodam dla Was specjalną zakładkę, tam zareklamuję Wasz blogi.

Ogólnie to nie sądziłam, że ludziom to opowiadanie się tak spodoba. Jesteście wielcy! <3